Ο Μάνος Αντώναρος γράφει στο blog του για τον Σωκράτη Γκιόλια, το troktiko και για τη σχέση που΄χε ο ίδιος μαζί τους.
Aς ξεκινήσω να γράφω γιατί αν προσπαθήσω να ξεμπλέξω από τους δεκάδες προλόγους που μου΄ρχονται εδώ και μέρες στο μυαλό, δεν θα γράψω ποτέ αυτό το post.
Πριν απ’ο 2-3 μέρες άνοιξα ένα μαιλ που μου’στειλε ένας παλιόςφίλος μου που εκτιμώ απεριόριστα. Είχα αρκετό καιρό μιλησω μαζί του και μου΄κανε εντύπωση.
Δεν έγραφε τίποτα. Είχε απλώς ένα link.
Συνήθως δεν τα’ ανοίγω τα ξέμπαρκα…επειδή όμως τον εμπιστεύομαι, το πάτησα.
Με πήγε σε ένα ντοκυμαντέρ για τον Σωκράτη Γκιόλια. Τον Σωκράτη του θρυλικού troktiko.blogspot.com
Δείτε το στο τέλος αυτού του post.
Αν τον γνωριζα;
Όχι! Δεν τον γνωριζα.
Είναι όμως ο μοναδικός άνθρωπος σ’ αυτή τον πλανήτη που με βοήθησε απλόχερα, παρ’ όλο που δεν είχαμε ανταλλάξει ( τετ α τετ) ούτε μια λέξη.
Ας ξετυλίξουμε λοιπόν την ιστορία:
Για αρκετά χρόνια ο Μάκης Τριανταφυλλόπουλος με προσκαλούσε τακτικότατα στις τηλεοπτικές του εκπομπές. Τον γνωριζα από παλιά… όχι από τη δημοσιογραφία… αλλά από μία κοινή φίλη. Αυτό που μου’κανε πάντα εντύπωση ήταν ότι όταν μ’εβλεπε στο studio, διέκρινα στο βλέμμα του ένα είδος έκπληξης. Δεν είχα δώσει ποτέ σημασία. Δεν θα μπορούσα άλλωστε, καθώς δεν γνώριζα κανέναν από τους συνεργάτες του, που θεωρητικά θα με είχε καλέσει. Υπέθεσα λοιπόν ότι ήταν μάλλον της φαντασίας μου.
Μια φορά θέλαμε να του κάνουμε μια πλάκα (του Τριανταφυλλόπουλου) η Νανά Παλαιτσάκη κι εγώ… Για να την κάνουμε όμως έπρεπε να μας καλέσει στην εκπομπή του.
-Θα τηλεφωνήσω στον Γκιόλια…. μου’πε η Νανά.
-Στον ποιόν;
-Τον Σωκράτη Γκιόλια… τον αρχισυντάκτη του. Εχεις το τηλέφωνό του;
-΄Όχι βέβαια!
-Σημείωσε το να τον πάρεις και συ… μου’πε η φίλη μου, σίγουρη ότι απλώς δεν είχα ακούσει καλά για ποιόν μου΄λεγε.
Το σημείωσα μηχανικά στο κινητό μου… έγραψα το όνομα λάθος: Γκόλιας.
Φυσικά και δεν του τηλεφώνησα. Πώς ηταν δυνατόν άλλωστε… και μάλιστα για να του ζητήσω να με καλέσει σε μια εκπομπή, που έτσι κι αλλιώς με προσκαλούσαν κατά καιρούς.
Πέρασε ο καιρός, βγήκε το troktiko και στην πιάτσα ακουγότανε ότι από πίσω του ήταν ο Σωκράτης. Το blog γιγαντωνόταν με γοργούς ρυθμούς. Φυσικά και το διάβαζα όπως και τόσος άλλος κόσμος.
Την ίδια ακριβώς εποχή γεννήθηκε η κόρη μου, η Αθηνά. Η γυναίκα μου ξεκίνησε δειλά-δειλα το blog-άκι της: το eimaimama.
Φυσικά θέλησα να τη βοηθήσω.
Δεν ήταν εύκολο, γιατί κανείς από όσους ήξερα στα media δεν ενδιαφερόταν για ένα μαμαδο-blog.
Ψάχνοντας στις επαφές μου στο κινητό σταμάτησα σε ένα όνομα:
Σωκράτης Γκόλιας…
Μισή ντροπή δική μου, μισή δική του.
Πληκτρολόγησα τον αριθμό.
Μου απάντησε μια ανδρική φωνή.
Ηταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που ακουγα τη φωνή του Σωκράτη.
-Καλησπέρα σας… λέγομαι Μάνος Αντώναρος και δεν γνωριζόμαστε.
-Σας γνωρίζω κ. Αντώναρε.
Ντράπηκα πολύ.
-Εμ, θα σας πείραζε να μιλάμε τότε στον ενικό;
-Θα΄ναι χαρά μου να μου μιλάτε εσείς το ενικό, αλλά και τιμή μου να σας μιλώ εγω στον πληθυντικό.
(Πω ρε πούστη μου, σκέφτηκα, δεν θα τα πάμε καλά με δαύτονε!)
Το ξεπέρασα και με δυσκολία του εξηγησα για το blog και αν ήταν δυνατόν να ανέβει στο troktikο μια ανάρτηση από το eimaimama.
-Δεν έχω τέτοια δυνατότητα γιατι δεν είμαι εγώ το troktiko…
-Να με συγχωρείς, που ενόχλ….
-Αλλά μπορώ να σας δωσω ένα mail να στείλετε το link… με πρόλαβε… είμαι σίγουρος ότι τα παιδιά του τρωκτικού κάτι θα κάνουν… και μου’δωσε ένα διαφορετικό mail απ’ αυτό που φαινόταν.
(Καλά κρασιά!)
Σημείωσα το mail, τον ευχαρίστησα και για να μην φανώ ασυνεπής… έστειλα το link.
Σε μία ώρα το link ήταν στο troktiko. Aν θυμάμαι καλά και με έναν ενθουσιώδη πρόλογο, που (βέβαια) δεν είχα γράψει εγώ.
Μόλις μας είχε ανοίξει τον δρόμο.
Του ξανατηλεφωνησα στο καπάκι για να τον ευχαριστήσω.
Αυτή την φορά όμως ήξερα:
-Σωκράτη, σε παρακαλώ -αν τύχει- ευχαριστησε τα παιδιά του τρωκτικού εκ μέρους μου…
-Ευχαρίστως! Να χαίρεστε το μωράκι σας.
Οποτε ξαναχρειάστηκε… δλδ 3-4 φορές… απλώς έστελνα ένα mail. Και πάντα η ανταπόκριση ήταν άμεση… κι όχι μόνο άμεση… αλλά πάντα έφτανε πίσω μια τρυφερή απάντηση για την μικρή μου κόρη.
Δεν σιγουρεύτηκα ποτέ αν απαντούσε ο ίδιος ο Σωκράτης ή κάποιος/α συνεργάτης του…
Του ξανατηλεφωνησα 4-5 φορές όχι για να του ζητήσω κάτι, αλλά για να του δωσω να καταλάβει ότι δεν ξέχασα(με) ποτέ τη βοήθειά του… …μου μιλούσε πάντα ως Σωκράτης και ποτέ ως troktiko.
Δεν συμφωνούσα πάντα με τον τρόπο που το blog χειριζόταν τα θέματα. Κάποτε μάλιστα έστειλα ένα mail με θέμα τις διαφωνίες μου… Το μετανιωσα μόλις πάτησα το send… το βρήκα αρκετά αχάριστο εκ μέρους μου… όμως πριν προλάβω να το σκεφτώ καλά ήρθε η απάντηση που με … ευχαριστούσε (ειλικρινά) για τις παρατηρήσεις μου.
Πέρασαν 3 χρόνια από τότε που τον δολοφόνησαν και είναι απίστευτο (ή μήπως και δεν είναι;) πόσο εύκολα τον ξέχασαν τα media.
Eίναι απίστευτο πόσοι πολλοί εκμεταλλεύτηκαν την επιτυχία εκείνου και των ανθρώπων που δούλευαν μαζί του.
Είναι απίτευτο πόσοι σιώπησαν.
Είναι απίστευτο ποσοί πολλοί ασέλγησαν πάνω στην ιδέα του(ς).
Δεν λυπάμαι… ντρέπομαι γι΄ αυτούς. Εχουν όλη την περιφρόνησή μου.
Όταν τον δολοφόνησαν ήμουν διακοπές (καλή ώρα) στην Χαλκιδική.
Εγραψα εκείνο το μαύρο πρωινό ένα κείμενο που δεν το δημοσίευσα. Το κράτησα για κάποια άλλη φορά. Μπορεί και να το’γραψα για πάρτη μου… η αλήθεια είναι ότι δεν θυμάμαι…Είμαι σίγουρος ότι είναι ή στιγμή του:
«Kαθόμασταν χθες το βράδι στην βεράντα του πατρικού της Ολίβιας στον Πολύγυρο της Χαλκιδικής μαζί με τα (δεν μ αρέσει η λέξη) πεθερικά μου…δλδ με τον μπαμπά και τη μαμά της Ολίβιας.
Η νύχτα ηταν υπέροχη.
Λέγαμε πράγματα για το μέλλον.
Οσοι με διαβάζετε, ίσως να θυμάστε ότι δεν πίστευα στο μέλλον, αλλά στο παρόν.
Από τότε όμως που γεννήθηκε η Αθηνά μας, ένιωσα έντονα την ανάγκη για το τι θα γίνει με το αύριο.
Εχω υποχρέωση σ’ αυτό μωρό, που αυτή τη στιγμή κάνει γκλουπ-γκλουπ πίνοντας το γαλατάκι της από το μπιμπερό στην αγκαλιά της μαμάκας της.
Ελεγα λοιπόν στον μπαμπά της Ολίβιας, τον Αργύρη, πουχει δουλέψει σκληρά στη ζωή του, ότι η κόρη του και η κόρη μου (εγγόνα του) είναι φάροι μου στην κατασκότεινη διαδρομή προς το αύριο.
Ο άνθρωπος χημικός είναι… δεν ξέρει πολλά περί τα media.
Tου είπα ότι το μέλλον δεν είναι εκεί. Τουλάχιστον όχι στα media που έχει εκείνος έχει γνωρίσει. Ούτε η τηλεόραση… ούτε τα έντυπα.
Το μέλλον είναι στο net… ή καλύτερα στην μετεξέλιξή του.
Με κοίταξε ελαφρώς προβληματισμένος.
Χαλάρωσα την πολύ αγαπησιάρικη κουβέντα μας για να μην τον προβληματίσω!!!
Το παιδί κοιμόταν, η Ολίβια κοιμόταν και εγώ σερφάριζα στον διαδίκτυο με το μυαλό να φιλτράρει την κουβέντα της βεράντας.
Γύρω στις 5.30 έπεσα κι εγώ.
Την ίδια ώρα έπεφτε και ο Σωκράτης Γκιόλιας από τις σφαίρες των δολοφόνων του.
Με ξύπνησε ο πεθερός μου αναγγέλοντας μου την δολοφονία του Σωκράτη,
Αναστατωθηκα.
Δεν τον ήξερα καλά. Τουχω όμως μεγάλη υποχρέωση γιατί μας βοήθησε και με συμβούλεψε κάποτε πολύ σωστά. Σε μια πολύ δύσκολη στιγμή για μένα. Χωρίς ναχει να κερδίσει τίποτε απ’ αυτό… Δεν θα το ξεχάσω ποτέ.
Η Ολίβια αναστατώθηκε επίσης.
-Σκέφτομαι τη γυναίκα του, το μωρό του και το μωρό τους που έρχεται… μου είπε… Να γράψω κάτι στο eimaimama.
-Φυσικά! Της είπα χωρίς δεύτερη σκέψη.
Εγραψε.
Και πριν προλάβει να ξαναδιάβασει το κείμενο που ανέβασε 2-3 τσόγλανοι έχυσαν την χολή τους…
Σχετικά (αν και δεν θαπρεπε να είναι) άπειρη από τέτοιες καταστάσεις καταστεναχωρέθηκε.
Της εξήγησα ότι αυτό που μένει είναι η ευαισθησία αυτού που γράφει και όχι του μαλάκα που βαράει κάτω από τη ζώνη.
-Σβήσε τα συγκεκριμένα comments … της είπα… μην τους δώσεις την χαρά να λερώσουν την μνήμη αυτού του ανθρώπου….να μην τραυματίσουν την ευαισθησία σου
Το΄’κανε με βαριά καρδιά.
Στο MEGA περίπου την ίδια ώρα αρχιτζιτζιφιόγκος της χαχαχαχαχαχα τηλε-δημοσιογραφίας, συνέστηνε στους θεατές-«συναδέλφους» του να προσέχουν τι γράφουν και ποιους ενοχλούν.
Το «αυριο» που μόλις είχα αρχίσει να φλερτάρω μου βγαζε τη γλώσσα.
Τη σάπια γλώσσα του.
Κάτι γυμνοσάλιαγκες σαν πατημένα σύκα με επαναφέρουν στην πραγματικότητα.
Η μικρή Αθηνά με κοιτάει και μου χαμογελάει παίρνοντας μου την ψυχή.
Νομίζω (!!!) ότι είμαι ευαίσθητος άνθρωπος. Μόνο εγώ όμως ξέρω ότι αυτή η ευαισθησία μου στηρίζεται σε έναν μικρό, ατσαλένιο άκαμπτο κόκο.
Η Αθηνά μας συνεχίζει να μου χαμογελάει.
Ο μικρός κόκος παίρνει γιγαντιαίες διαστάσεις.
Θα σας τηγανίσω τα άντερα…θα βρούμε λύση για το αύριο.
Με το ζόρι.
Για να έχει νόημα το χαμογελο της κόρης μου.
Του δικού σας γιού και της δικής σας κόρης.
Του μωρού του Σωκράτη και του μωρού του που δεν θα τον γνωρίσει ποτέ.
Μην κολλάτε στις λέξεις.
Μην επιτρέπετε στον εαυτό σας απλώς να συγκινηθεί.
Χώστε το μήνυμα των λέξεων στο μυαλό σας και γιγαντώστε τη δύναμη που όλοι κρύβουμε μέσα μας.
Το μέλλον δεν μας οφείλει τίποτα.
Εμείς οφείλουμε στο παρόν να το κάνουμε φωτεινό μέλλον.»
ΥΓ. Τελικά έκανα λάθος. Τον είχα ξανασυναντήσει τον Σωκράτη, απλώς δεν ήξερα ποιος ήταν. Σε μια σύσκεψη της «Ζούγκλας» -όπου είχα πάει για ρεπορτάζ-, μου έκανε εντύπωση ένας ψηλόλιγνος τύπος με γυαλιά, που όταν μιλούσε οι άλλοι τον άκουγαν με προσοχή. Ήταν αυστηρός και καθόλου χαμογελαστός . Εντελώς προσηλωμένος στη δουλειά του. Σήκωσα τη μηχανή και τον φωτογράφισα … μερικές φορές. Δεν νομίζω ότι του άρεσε… αλλά μου το επέτρεψε. Μετά τη δολοφονία του κατάλαβα ποιος ήταν αυτός που με προσκαλούσε στις εκπομπές. Νιώθω συγκίνηση και τιμή που στην τελευταία αναρτηση του τρωκτικού που είναι αφιερωμενο σε εκείνον με τον προφητικό τίτλο: «Καληνύχτα Ελλάδα» η φωτογραφία που χρησιμοποίησαν είναι μια από τις δικές μου εκείνης της βραδιάς.
Σχόλια