Αχ, βρε Ρεζάν! Τη μνημονεύω συχνά. Όταν παρακολουθώ ειδήσεις στην τηλεόραση. Αχ! Για δημοσιογράφους... όπως κάποτε. Που δεν «πολιτεύονταν». Που είχαν οι κουβέντες τους οντότητα, βαρύτητα. Που έδιναν και όχι έπαιρναν γραμμή. Που τσεκάριζαν 100 φορές τις πληροφορίες τους. Που τους έτρεμαν οι πολιτικοί. Δημοσιογράφοι πρόθυμοι να πληρώσουν και όχι να εξαργυρώσουν. Υπόλογοι στο όνομα που με κόπο έκτιζαν, συνεπείς στο ταμείο της συνείδησή τους, στο κύρος όπως το ζύγιζαν στα μάτια συνανθρώπων και όχι μόνο κομματικών οπαδών. Παρακολουθώ καιρό τώρα το φαινόμενο των δημοσιογράφων «οπαδών». Οι δημοσιογράφοι των παραθύρων μοιάζουν πολιτικοί εκπρόσωποι κομμάτων. Λες και πέφτουν τα μπετά για μελλοντική σταδιοδρομία στην πολιτική. Δύσκολοι καιροί για δημοσιογράφους. Όντως. Μαστίζεται από ανεργία ο κλάδος. Χωρίς διέξοδο το δράμα. Πάνε οι δόξες, τα μεγαλεία (δεν τα έζησαν όλοι, προς Θεού!). Και η τηλεόραση τινάζει πέταλα ως μέσον. Μόνο στρ...
.jpg)
Σχόλια
και δεύτερον Το Λιόντι είναι αθάνατο ρε! πάρτε το χαμπάρι!
Εκτός και αν είναι με τις ευλογίες του.
Η Χρυσικοπούλου μαζί και αυτή;
Φρούσιος- Βαφειάδης τι στάση θα κρατήσουν;
Aν καταφέρει και τους ενώσει ο Μπουζινέλος τότε όλοι θα του βγάλουν το καπέλο.
Ο Μπούκουρας άραγε με ποιον είναι;
Αυτός είναι το λιοντάρι, όλοι οι άλλοι μαριδούλες...
προσέξτε τους ιούς!
Α ρε λιοντάρια δεν παιζόσαστε