Με μοναδικό όπλο μια ανεξήγητη αισιοδοξία, η κυβέρνηση επιθυμεί να επιτύχει ταυτοχρόνως πολλούς εκ διαμέτρου αντίθετους στόχους
Θέλει να ικανοποιήσει τους εταίρους για να συνεχίσουν τις χρηματοδοτήσεις και να αποφύγουμε την πτώχευση και παράλληλα να εφαρμόσει πολιτικές που δεν εγκρίνονται από τους εταίρους και να καταργήσει όλες τις πολιτικές που είχαν συμφωνηθεί και εφαρμόζονται σήμερα.Θέλει να αντιμετωπίσει την ανθρωπιστική κρίση -που σημαίνει να αυξήσει το διαθέσιμο εισόδημα των αδυνάτων- και από την άλλη αυξάνει τα χρήματα που τους παίρνει μέσω της αύξησης του ανταποδοτικού τέλους για την ΕΡΤ (όπως δήλωσε ο υπουργός Επικρατείας Νίκος Παππάς).
Θέλει ξένους επενδυτές, αλλά και ταυτόχρονα να ακυρώσει τις ιδιωτικοποιήσεις και να μην κάνει άλλες (πού θα επενδύσουν δηλαδή οι ξένοι επενδυτές;).
Θέλει να εξυγιάνει το Ασφαλιστικό, να αυξήσει τις χαμηλές συντάξεις και το επίπεδο της περίθαλψης των ασφαλισμένων, αλλά από την άλλη θέλει να πάρει τα διαθέσιμα των ασφαλιστικών ταμείων για να καλύψει το χρηματοδοτικό κενό.
Θέλει να αυξήσει τον τουρισμό και τα έσοδα, αλλά από την άλλη ο υπουργός Υγείας Παναγιώτης Κουρουμπλής δηλώνει ότι θα φτιάξει νόμο με τον οποίο οι τουρίστες θα πληρώνουν μετρητά τα νοσήλια και δεν θα καλύπτονται από τις ασφαλιστικές τους εταιρείες και τα ασφαλιστικά τους ταμεία.
Θέλει να βελτιώσει την παιδεία και την ανταγωνιστικότητα των ελληνικών πανεπιστημίων, αλλά από την άλλη μισεί την αριστεία και τις εξετάσεις.
Θέλει οι Ελληνες να επιστρέψουν στις ελληνικές τράπεζες τις καταθέσεις που έχουν στο εξωτερικό και στα στρώματα και από την άλλη έχει κηρύξει πόλεμο στις αγορές, υπόσχεται ότι θα φορολογήσει τους πλούσιους χωρίς να ορίσει ποιος είναι πλούσιος και βγαίνει και ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Γιάννης Μάρδας και λέει ότι ξέρει πως υπάρχει μαύρο χρήμα στις θυρίδες και θα το πάρει για να καλύψει το χρηματοδοτικό κενό.
Θέλει πολλά η κυβέρνηση, αλλά δεν μπορεί να τα έχει όλα. Πρέπει να διαλέξει τι απ’ όλα θα κάνει.
Και πρώτα απ’ όλα πρέπει να διαλέξει ποιους θα πληρώσει και ποιους δεν θα πληρώσει τον Μάρτιο, τον Απρίλιο και τον Μάιο, αφού τα λεφτά δεν φτάνουν για να πληρωθούν και οι εσωτερικές υποχρεώσεις και οι εξωτερικές. Ή θα πληρώσει τους ξένους δανειστές για να αποφύγει το πιστωτικό γεγονός και την πτώχευση ή θα πληρώσει τις επιστροφές ΦΠΑ, τα νοσοκομεία και τις άλλες εσωτερικές υποχρεώσεις του Δημοσίου. Σίγουρα θα πληρώσει πρώτα μισθούς του Δημοσίου και συντάξεις, διότι, αν δεν το κάνει, αυτοί που ξημεροβραδιάζονται έξω από τη Βουλή στηρίζοντας διά βοής την κυβέρνηση θα την κάψουν οι ίδιοι. Δεν θα πληρώσει όμως τίποτε άλλο.
Ο ιδιωτικός τομέας, όσος έχει απομείνει, θα βιώσει τους τέσσερις αυτούς μήνες μέχρι τον Ιούνιο, που διαρκεί η παράταση, την απόλυτη έλλειψη ρευστότητας, αφού οι τράπεζες δεν θα έχουν λεφτά για χρηματοδοτήσεις και το Δημόσιο δεν θα πληρώνει καμία από τις υποχρεώσεις του. Αντίθετα, η κυβέρνηση θα προσπαθεί να αρπάξει ό,τι λεφτά υπάρχουν μέσα στη χώρα για να πληρώσει μισθούς δημοσίων υπαλλήλων και συντάξεις. Η κατάσταση αυτή φυσικά δεν μπορεί να διατηρηθεί.
Αν φτάσουμε στο τέλος Απριλίου, οπότε και θα αξιολογηθούμε από την τρόικα για να μπορέσουμε να μπούμε σε ένα νέο πρόγραμμα (μνημόνιο) από τον Ιούνιο, η κυβέρνηση θα πρέπει να ψηφίσει και να εφαρμόσει πλήθος μέτρων οικονομικής πολιτικής, αντίθετων με όλα όσα υπόσχεται. Ηδη οι υποστηρικτές της αρχίζουν και παίρνουν αποστάσεις και κάποιοι, όπως ο Μανώλης Γλέζος, ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Γιάννης Μηλιός, ο Κώστας Λαπαβίτσας, ακροβολίζονται.
Η κυβέρνηση ενδέχεται να μην καταφέρει να περάσει τα μέτρα με τους δικούς της βουλευτές και αυτούς των ΑΝ.ΕΛ. από τη Βουλή. Σκέφτεται δε να μην πάει στη Βουλή ούτε τη συμφωνία παράτασης που ήδη υπέγραψε. Δηλαδή εμείς ζητήσαμε παράταση από τους Ευρωπαίους, εκείνοι μας την έδωσαν, τα κοινοβούλιά τους θα την ψηφίσουν και η δική μας Βουλή όχι. Παρανοϊκό; Ναι, ένα από τα πολλά που ακούμε και βλέπουμε σήμερα.
Εν πάση περιπτώσει, πολλοί πολιτικοί αναλυτές θεωρούν ότι όταν έρθει η κρίσιμη ώρα πολλοί βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ θα ανεξαρτητοποιηθούν και θα διαγραφούν και ότι είτε τα άλλα μνημονιακά κόμματα θα στηρίξουν τα μέτρα και θα μπουν στην κυβέρνηση, είτε θα πάμε σε εκλογές τον Μάιο.
Στο μεταξύ, η ήδη διαλυμένη οικονομία αποδιαλύεται και ο ιδιωτικός τομέας ετοιμάζεται να βιώσει την καταστροφική έλλειψη ρευστότητας. Οι δημόσιοι υπάλληλοι θα πληρώνονται, οι ιδιωτικοί όχι.
Γρ. Νικολόπουλος
Σχόλια