Στην Μονεμβασιά ένας από τους καλύτερους ξενώνες του κόσμου

Ένα έργο που θεωρείται πρότυπο αναστή λωσης διεθνώς.

Θα διαβάσετε και θα δείτε πώς όταν κάποιοι Έλληνες έχουν γούστο και αισθητική κάνουν θαύματα. Ένα παλιό αρχον τικό έξω από τη Μονεμ βασιά μετατράπηκε με παραδοσιακές μεθό δους σε ξενοδοχείο υπόδειγμα, με διεθνή στάνταρ. Είναι από τα μέρη που πρέπει να τα προβάλουμε να τα βλέπουν όλοι, για να μην λένε ότι η Ελλάδα είναι η χώρα της ακαλαισθησίας και της προχειρότητας.

——————-

Κινστέρνα, ξέρουμε ότι ονομάζεται μια εσωτερική δεξαμενή νερού, την εποχή που γίνονταν πόλεμοι και όλα τα κάστρα είχαν μια τέτοια στέρνα που αποθήκευαν νερό. Η πιο ξακουστή ήταν η Βασιλική Κινστέρνα του Ιουστινιανού και ήταν η μεγαλύτερη υπόγεια δεξαμενή της Κωνσταντινούπολης. Βρίσκεται απέναντι από την Αγία Σοφία και πρόκειται για ένα αριστούργημα της βυζαντινής μηχανικής με χωρητικότητα μεγαλύτερη από 80.000 κυβικά μέτρα νερού! Κατασκευάστηκε από τον Κωνσταντίνο και επεκτάθηκε επί Ιουστινιανού, με σκοπό να υδροδοτείται η πόλη σε περίπτωση πολιορκίας.

Kinsterna ονομάζεται ένας ξενώνας έξω από την Μονεμβασιά, απέναντι απ’ τον βράχο και το κάστρο, που τώρα μπορεί να είναι ξενοδοχείο, αλλά αποτελεί αναβίωση ενός παλιού αρχοντικού, η γέννηση του οποίου χάνεται στους βυζαντινούς και ενετικούς χρό νους. Η αρχική δομή του εκτιμάται ότι χτίστηκε κάποια στιγμή τον 17ο αιώνα, θεωρία που υποστη ρίζεται από το γεγονός ότι έχει οχυρωματική μορφή σε σχήμα Π, που συνηθιζόταν σε εξελιγμένα αρχοντόσπιτα της αρχαίας Ελλά δας και της Ρώμης τα οποία ήταν χτισμένα γύρω από μια δεξαμενή. Το 1821 ιδιοκτήτης του κτιρίου ήταν ο Ιμ πραήμ Μπέης, ενώ αργότερα αγοράστηκε από την οικογένεια Καπιτσίνη. Η τελευταία «κυρία της Μονεμβασιάς», Λίνα Καπιτσίνη, έζησε στο αρχοντικό έως τα τέλη του 1970. Το κτίσμα βγήκε προς πώληση το 2003.

Ο κ. Σγαρδέλης που είχε επιστρέψει στον τόπο της καταγωγής του, προκειμένου να αποκαταστήσει το σπίτι που υπήρχε στο πατρικό του χωράφι στο Μεγάλο Περιβόλι, και έχοντας πίσω του σπουδαία καριέρα ως μηχα νικός, έχοντας ασχοληθεί ιδιαί τερα με αναπαλαιώσεις (Μέγαρο Μποδοσάκη, Θέατρο Εταιρίας Μακεδονικών Σπουδών, Ιστορικό Αρχείο Υδρας κ.ά.). Όταν έμαθε ότι πουλιόταν το κτήμα της οι κογένειας Καπιτσίνη με ελιές, πορτοκαλεώνες και μερικά χα λάσματα, πήγε να το δει από περιέργεια. Ενθουσιάστηκε και γοητεύτηκε από τη μεγάλη κεντρική στέρνα, τις κο λώνες που την περιβάλλουν, τα λιακωτά με θέα το Κάστρο και τη θάλασσα, τα ίχνη από τα με γάλα τζάκια, τους ευκάλυπτους ολόγυρα. Γνωρίζοντας ότι η απόσβεση θα αργήσει, αποφάσισε να αγοράσει την έκταση και να σώσει το αρχον τικό, με απώτερο στόχο να κάνει ευρύτερα γνωστή την περιοχή των παιδικών του χρόνων. Συγ κέντρωσε μια επιβλητική ομά δα αρχιτεκτόνων, μηχανικών και σχεδιαστών που σε συνεργασία με ντόπιους τεχνίτες αλλά και την Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων, ξεκίνησαν το 2006 τις εργασίες αποκατάστασης του οικήματος, πάνω στα παλιά ίχνη του. Οι εργασίες διήρκεσαν τρία χρόνια. Χρησιμοποιήθηκαν παραδοσια κές μέθοδοι κατασκευής και ντόπια υλικά, όπως δάπεδα από μαυρόπλακες, καλάμια και κυπαρίσ σια στις στέγες κ.ο.κ. Η στέρνα αναδείχθηκε σε κυρίαρχο στοι χείο του ξενώνα, από την οποία ποτίζονται τα περιβόλια.

Βλέποντας το κτίσμα από μακριά νομίζεις ότι βρίσκεσαι στην Τοσκάνη. Και όταν φτάνεις κοντά και μπαίνεις μέσα τα χάνεις. Δικαιολογημένα όλοι μιλούν με δέος για την υπέροχη δουλειά εκείνης της ομάδας που έφτιαξε αυτό το αριστούργημα. Από τον ιδιοκτήτη, που αρνούνταν να μεταφυτεύσει έστω και μία πορτοκαλιά για να γίνει η πισίνα, μέχρι τους εργάτες της περιοχής που ξημερώματα και υπό βροχή έτρεχαν στην παραλία με δική τους πρωτοβουλία να μα ζέψουν βότσαλα για να συμπληρωθεί το ψηφιδωτό της αυλής. Την ίδια αγάπη για τον χώρο αισθάνονται και οι εργαζόμενοι, που σχεδόν στο σύνολό τους προ έρχονται από την ευρύτερη πε ριοχή. Είναι αυτοί που δεν θα δι στάσουν να δείξουν με καμάρι στον επισκέπτη φωτογραφίες από τις εργασίες, το πριν και το μετά, να τον ενημερώσουν για κάθε πέ τρα, κάθε φυτό, κάθε στοιχείο που χρησιμοποιήθηκε.