Στον Κηφισό και στους παραποτάμους του, σε όχι πολύ παλιές εποχές, υπήρχε πλούσιο ζωικό και φυτικό βασίλειο. Εκεί ζούσαν πάπιες, αγριοπούλια, ψάρια, βατράχια, αλεπούδες, ζουρίδες, χελώνες, κουνάβια, λαγοί, διάφορα ημιάγρια ζώα και κάθε είδους φυτά. Το ποτάμι είχε διαυγέστατη ροή και αρκετοί κάτοικοι και παιδιά των γύρω περιοχών πλατσούριζαν και χαίρονταν τα νερά του. Σήμερα όλα αυτά είναι μόνο αναμνήσεις και στη θέση τους μένει μια απαίσια μυρωδιά, ένας τεράστιος οχετός, σκουπιδότοποι και μπαζώματα.
Οι καταπατήσεις και οι επιχωματώσεις μέσα στην κοίτη του είναι καθεστώς. Τα λύματα και τα τοξικά απόβλητα, αφού επιτελέσουν το ρυπογόνο και δηλητηριώδες έργο τους στις γύρω περιοχές, όπου σε ορισμένα σημεία υπάρχουν καλλιέργειες και βόσκουν αιγοπρόβατα, καταλήγουν να χύνονται στον Σαρωνικό. Αυτά δεν συμβαίνουν στη Ζιμπάμπουε ή έστω σε κάποια απομακρυσμένη και ξεχασμένη περιοχή της χώρας μας, αλλά μέσα στην καρδιά της Αθήνας. Ενας τέτοιος μοναδικός βιότοπος «περίπου δέκα λεπτά απ' την Ομόνοια», που θα μπορούσε να μετατραπεί και με τη συνδρομή κοινοτικών κονδυλίων, όπως το πρόγραμμα Natura, σε πάρκο αναψυχής, σ' ένα φυσικό παράδεισο ανάσας για τους ταλαίπωρους κατοίκους της πρωτεύουσας, δολοφονείται καθημερινά.
Στον Κηφισό και στους παραποτάμους του, στις περιοχές Μεταμόρφωση, Νέα Φιλαδέλφεια, Κάτω Κηφισιά, Νέα Ερυθραία, Ανοιξη, Καπανδρίτι, Αγιος Στέφανος, Αχαρναί, οι περισσότερες βιομηχανίες και βιοτεχνίες της περιοχής παροχετεύουν κάθε μορφής τοξικά και χημικά απόβλητα, βοθρολύματα, ακαθαρσίες, βρομιές και σκουπίδια. Ετσι, το άτυχο ποτάμι και οι όχθες του έχουν μετατραπεί σ' ένα βρομερό οχετό, σ' έναν απέραντο σκουπιδότοπο και νεκροταφείο ψόφιων ζώων και άχρηστων αντικειμένων.
Οι μικρές βιοτεχνίες έχουν υποτυπώδη συστήματα καθαρισμού των υδάτων που κατά κανόνα δεν λειτουργούν. Οι μεσαίες και μεγάλες βιομηχανίες διαθέτουν βιολογικούς καθαρισμούς, αλλά απλά δεν τους λειτουργούν, αν και κοστίζουν λιγότερο απ' όσο η διασκέδαση του ιδιοκτήτη τους ένα βράδυ σε κάποιο νυχτερινό κέντρο. Φαρμακοβιομηχανίες, βιομηχανίες τροφίμων και ποτών, αλλαντοβιομηχανίες, βαφεία, υφαντουργεία, καθαριστήρια ταπήτων, χημικά εργαστήρια, μαρμαράδικα, τσιμεντάδικα, ξυλουργεία, στιλβωτήρια, βουστάσια, βυρσοδεψεία κ.τ.λ., καταπατούν και ρυπαίνουν ανεξέλεγκτα και ασύδοτα το μοναδικό μικρό ποταμάκι της πρωτεύουσας.
Για τη ρύπανση του Κηφισού, εδώ και περισσότερα από δώδεκα χρόνια αγωνιζόμαστε μέσα και από την Οικολογική Εξόρμηση Αττικής, με επικεφαλής το σύγχρονο «Δον Κιχώτη» Παναγιώτη Τσίτουρα, για να περισώσουμε ό,τι μπορούμε. Για τον ίδιο σκοπό έχουμε κάνει προτάσεις νόμου, επερωτήσεις, ερωτήσεις, καταθέσεις εγγράφων, παραστάσεις, γραπτές και προφορικές διαμαρτυρίες, μηνυτήριες αναφορές, μέχρι και ερώτηση στον πρωθυπουργό που συζητήθηκε παλαιότερα στη Βουλή στις 24 Ιανουαρίου του 1997.
Ομως, από τότε, ύστερα από μια προσωρινή αρχική βελτίωση εκείνης της περιόδου, η κατάσταση πηγαίνει απ' το κακό στο χειρότερο. Σήμερα η ρύπανση ξεχειλίζει από τις κοίτες του ποταμού. Στην πρώτη βροχή πλημμυρίζει η Αθήνα, εξ αιτίας κυρίως των μπαζωμάτων και των καταπατήσεων στα ρέματα. Κάθε φορά που κινητοποιείται κάποιος μηχανισμός, οι εγκληματίες καταπατητές και ρυπαντές κάνουν για λίγο πίσω. Υστερα από λίγο συνεχίζουν το άθλιο έργο τους. Και ξανά προς τη δόξα τραβούν.
Ο Κηφισός και τα διάφορα ρέματα εκδικούνται, πλημμυρίζουν και τότε μόνο καταλαμβάνει όλους μια εκ των υστέρων υστερία, που μεθύστερα ξεφουσκώνει όπως ξεφουσκώνουν οι τηλεοπτικές φούσκες. Αυτό το τελευταίο ετοιμοθάνατο ποταμάκι της Αθήνας, ο Κηφισός, πρέπει να ζήσει. Και ο περιβάλλων χώρος του να μετατραπεί σε πάρκο αναψυχής, σε χώρο διεξόδου και αναπνοής οξυγόνου για τους τσιμεντοποιημένους πολίτες της Αττικής.
Σχόλια