Το πρόγραμμα της πρώτης εβδομάδας των πλέι οφ
Ρεάλ-Ολυμπιακός
1ο παιχνίδι, 15/4
2ο παιχνίδι, 17/4
ΤΣΣΚΑ-Παναθηναϊκός
1ο παιχνίδι 16/4
2ο παιχνίδι 18/4
Στο φάιναλ φορ του Μιλάνου προκρίνονται οι ομάδες που θα συμπληρώσουν τρεις νίκες.
Ο Ολυμπιακός με τη Ρεάλ έχουν αναμετρηθεί επίσης στον τελικό της Σαραγόσα το 1995 με νικήτρια τη βασίλισσα που τότε προπονούσε ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Επίσης οι δύο ομάδες διασταύρωσαν τα ξίφη τους στα πλέι οφ του 2009 με νικητή τον Ολυμπιακό.
Το ζευγάρι της ΤΣΣΚΑ με τον Παναθηναϊκό έχει τη δική του ιστορία. Το 2007 και το 2009 οι πράσινοι νίκησαν τους Ρώσους στον τελικό της διοργάνωσης ενώ το 2012 αλλά και το 1996 μονομάχησαν στον ημιτελικό. Ο Παναθηναϊκός νίκησε το 1996, ηττήθηκε πρόπερσι.
H ανάλυση του Γιώργου Συρίγου για τους δύο αντιπάλους
ΡΕΑΛ ΜΑΔΡΙΤΗΣ
Η Μπαρτσελόνα είναι η πιο φορμαρισμένη ομάδα του Τοπ 16, όμως συνυπολογίζοντας και τις επιδόσεις στα εγχώρια πρωταθλήματα, είναι σαφές ότι στα φετινά πλέι οφ της Ευρωλίγκας το μεγαλύτερο «πρέπει» θα βαραίνει τους παίκτες του Λάσο. Αυτό το 26-0 στον λάκκο των λεόντων που ονομάζεται Liga Endesa, σε συνδυασμό με τα 19 χρόνια αναμονής για το 9ο ευρωπαϊκό στέμμα, έχουν κάνει το θερμόμετρο στη Μαδρίτη να βρίσκεται ήδη στο κόκκινο.
ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑ
- Όταν βγαίνει στον αιφνιδιασμό, δεν τρέχει, καλπάζει. Το χειρότερο; Διαθέτει πλέον τόσο την ποιότητα και το βάθος σε λύσεις, όσο και την συνοχή, για να το κάνει επί σχεδόν 40 λεπτά. Κοινώς, αν σε βάλει μέσα σε αυτή τη δίνη, γλιτώνεις μόνο από θαύμα. Ακόμα κι αν λέγεσαι ΤΣΣΚΑ, Μπαρτσελόνα, Παναθηναϊκός ή Ολυμπιακός.
- Δεν λένε «δείξε μου τα γκαρντ σου να σου πω τι ομάδα έχεις»; Όταν η Ρεάλ ξεκινάει με τον κορυφαίο μαέστρο της Ευρώπης, Σ. Ροντρίγκεθ, συνεχίζει με τους Ρ. Φερνάντεθ και Γιουλ και καταλήγει στον Ντρέιπερ, αυτόματα τελειώνει κάθε συζήτηση για το αν υπάρχει ομάδα με μεγαλύτερο εύρος επιλογών με τη μπάλα στα χέρια.
- Είναι υποτιμημένη στα μετόπισθεν. Λίγοι σούπερ σταρ έχουν την αφοσίωση του Ρούντι τόσο στην προσωπική όσο και στην ομαδική άμυνα, με τον Ντάρντεν να τον συμπληρώνει ιδανικά σε ρόλο εξολοθρευτή στις θέσεις «2» και «3». Για την πίεση πάνω στη μπάλα υπάρχουν οι σπεσιαλίστες Γιουλ και ο Ντρέιπερ, ενώ στους ψηλούς υπάρχουν λύσεις για όλα τα γούστα. Απ’ τον πρύτανη της δολιοφθοράς Φ. Ρέγες, τον βγαλμένο απ’ το καλούπι του Χάινς και του Ντόρσεϊ, Μ. Σλότερ, μέχρι τα δύο «σκιάχτρα», Γ. Μπουρούση και Σ. Μεϊρί.
ΜΕΙΟΝΕΚΤΗΜΑΤΑ
- Αν της κόψεις το ρυθμό και την οδηγήσεις σε ελεγχόμενο παιχνίδι με διαρκείς σωματικές επαφές, αυτόματα της έχεις αφαιρέσει ένα 30-40% της ισχύος της. Είναι ξεκάθαρο ότι ο Λάσο προσπαθεί από πέρσι να βρει την απαραίτητη ισορροπία και οι αριθμοί εν μέρει τον δικαιώνουν: η «βασίλισσα» κάνει λιγότερα από 11 λάθη ανά 100 κατοχές στο Τοπ 16, ενώ έχει σταματήσει να πηγαίνει στα επιθετικά ριμπάουντ… λες και δεν υπάρχει αύριο, τακτική με την οποία επί της ουσίας άνοιγε τον δρόμο στον αντίπαλο για να την χτυπήσει στον αιφνιδιασμό. Καλοί οι αριθμοί, όμως υπάρχουν τουλάχιστον 10-15 περιπτώσεις στο φινάλε κλειστών και απαιτητικών παιχνιδιών στη φετινή Ευρωλίγκα, που (με βάση την ανάλυση του Μάνου Μανουσέλη στη Super Euroleague, στα κανάλια Novasports) η Ρεάλ διαχειρίστηκε τις επιθέσεις της με την υπομονή, την μεθοδικότητα και κατ’ επέκταση την σοβαρότητα που θα επιδείκνυε… σχολική ομάδα.
Όταν δείτε (κυρίως) τον Μίροτιτς να προσπαθεί να πάρει θέση στο λόου ποστ, στην προσπάθεια να αποκτήσει μια έξτρα διάσταση το «5 εναντίον 5» παιχνίδι της Ρεάλ στην επίθεση, μην αναφωνήσετε «οφθαλμαπάτη». Το προσπαθεί πράγματι, χωρίς πάντως ιδιαίτερη επιτυχία μέχρι τώρα. Αφενός γιατί ο 23χρονος πάουερ φόργουορντ είναι… αλλεργικός στις σωματικές επαφές, αφετέρου διότι η συγκεκριμένη κατεύθυνση πηγαίνει κόντρα στα ένστικτα της «βασίλισσας». Μιλώντας για ένστικτα, αν αφήσεις τον αναγεννημένο φέτος Γιάννη Μπουρούση (αντικατέστησε στη Μαδρίτη τον Μπέγκιτς γιατί είναι πιο γρήγορος, αλλά και πιο πολυδιάστατος στην επίθεση από τον Σλοβένο) να επιλέξει μόνος του τον τρόπο που θα επιτεθεί σε 10 κατοχές, το αποτέλεσμα θα είναι το εξής: τις έξι θα σουτάρει με πρόσωπο, τις τρεις θα βουτήξει δυνατά στην καρδιά της ρακέτας μετά από σκριν στον κοντό (πικ εντ ρολ) και μόλις τη μία θα σπρωχτεί για να πάρει θέση με πλάτη στα τρία μέτρα. Όλο αυτό δεν έχει να κάνει, όπως καταλαβαίνετε, τόσο με τα πρόσωπα. Πρώτα απ’ όλα είναι θέμα φιλοσοφίας και μετά επιλογών.
ΤΣΣΚΑ Μόσχας
Εδώ και μήνες ψιθυρίζεται ότι αν η ΤΣΣΚΑ δεν καταφέρει και φέτος να κάνει αυτό που απέτυχε οικτρά στο Λονδίνο και κυρίως στην Κωνσταντινούπολη, οι αλλαγές θα θυμίζουν τυφώνα κατηγορίας 5. Και δεν αφορούν βεβαίως μονάχα παίκτες και προπονητή.
ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑΤΑ
- Είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού οι ομάδες της Ευρωλίγκας που έχουν εντονότερη την σφραγίδα του προπονητή τους. Ότι κι αν πιστεύει κανείς για το υπολογιστικό μπάσκετ του Ετόρε Μεσίνα, το οποίο με τους δύο «δεινόσαυρους» που χρησιμοποιεί ταυτόχρονα ο Ιταλός, ξυπνάει μνήμες από την δεκαετία του ’80, είναι βέβαιο ότι η ΤΣΣΚΑ υπερτερεί της Ρεάλ στο κομμάτι του προπονητή. Όχι γιατί ο Λάσο δεν είναι ικανός, αλλά επειδή ο Μεσίνα έχει πολλάκις αποδείξει ότι ανήκει στο κλαμπ των κορυφαίων.
- Κάποιες φορές θα πιάσεις τον εαυτό σου να αναθεματίζει. Κάποιες άλλες πάλι, θα κλείσεις την τηλεόραση. Υπάρχουν στιγμές που η ρωσική ομάδα… δεν αντέχεται. Είναι απ’ τις χειρότερες στη φετινή διοργάνωση στον τομέα των επιθετικών ριμπάουντ, όχι γιατί δεν έχει την ικανότητα (με Χάινς, Χριάπα, Ουίμς, Βορόντσεβιτς και τα δύο «βουνά», Κάουν και Κρστιτς, ισχύει το αντίθετο), αλλά γιατί ο Μεσίνα έχει επιβάλει στρατιωτικό νόμο. Η ΤΣΣΚΑ παίζει αυστηρά σε απόλυτα ελεγχόμενο τέμπο (63-68 κατοχές). Σε περίπτωση που κάποιος δεν γυρίσει έγκαιρα πίσω και η ομάδα δεχτεί αιφνιδιασμό, είναι πιθανό να παρακολουθήσει το υπόλοιπο παιχνίδι απ’ τον πάγκο. Το μπάσκετ αυτό βγάζει πολλούς απ’ τα ρούχα τους, όμως ο αντίλογος είναι ισχυρός: συνήθως έτσι κερδίζονται οι τίτλοι. Τουλάχιστον μέχρι το 2011...
- Αν η Ρεάλ μπορεί να σε κάνει να γονατίσεις με τον ιλιγγιώδη της ρυθμό, η ΤΣΣΚΑ ξέρει να πετυχαίνει το ίδιο με την άμυνά της. Δεν είναι απλώς ότι η ομάδα του στρατού σου κόβει το τρέξιμο και σου απαγορεύει να πατήσεις στο «ζωγραφιστό». Είναι κυρίως ο τρόπος που το πετυχαίνει. Σε καταρρακώνει σωματικά και πνευματικά. Τεράστια κορμιά, αμέτρητες σωματικές επαφές σε κάθε κατοχή και ξαφνικά, πριν καταλάβεις τι έχει συμβεί, ο φόβος σε έχει κυριεύσει.
ΜΕΙΟΝΕΚΤΗΜΑΤΑ
- Το μπάσκετ έχει περάσει εδώ και λίγα χρόνια στην εποχή της ταχύτητας και γενικότερα της αθλητικής ικανότητας και αυτή η συνταγή που εξακολουθεί να εμπιστεύεται ο Μεσίνα γυρίζει ολοένα και συχνότερα μπούμερανγκ. Δίνει πράγματι σημαντικά πλεονεκτήματα η ταυτόχρονη χρησιμοποίηση του Κρστιτς (στο «4») και του Κάουν (στο «5»), όμως έχουν περάσει 40 χρόνια από τότε που η Στρόιτελ Κιέβου και η (προ Σαμπόνις) Σοβιετική Ένωση παρουσιαζόταν με το δικέφαλο τέρας, Τσατσένκο (2,21μ.) και Μπελοστένι (2.14). Αν χαλάσει η εύθραυστη αυτή ισορροπία, «4αρια» όπως ο Πρίντεζης, ο Πέτγουεϊ, ο Γκιστ και ο Φώτσης έχουν την δυνατότητα να μετατρέψουν έναν αγώνα μπάσκετ σε κούρσα 100 μέτρων.
- Τι είπαμε παραπάνω; Η συνταγή Μεσίνα γυρίσει ολοένα και συχνότερα μπούμερανγκ; Μην κατηγορούμε όμως μονάχα τους ψηλούς. Αν αυτοί είχαν ένα 20% ευθύνης για τα όσα έπαθε πέρσι η ΤΣΣΚΑ απ’ τον Ολυμπιακό στο Λονδίνο, τότε (με δεδομένο ότι σε τέτοιες περιπτώσεις πλήρους υποταγής, το 50% συνήθως ανήκει στον προπονητή) περισσεύει ένα 30%. Κάπου εδώ λοιπόν μπαίνει στην εξίσωση ο Μίλος Τεόντοσιτς. Ο Σέρβος είναι υπερταλαντούχος, εγωκεντρικός, απρόβλεπτος και ξεροκέφαλος. Πραγματική ωρολογιακή βόμβα. Και που είναι λοιπόν οι υπόλοιποι πλέι μέικερ, που μπορούν να ακολουθήσουν τους αυστηρούς κανόνες του Μεσίνα, αποφορτίζοντας τον Τεόντοσιτς; Δεν υπάρχουν!
Ο Α. Τζάκσον είναι σκληρός, φιλότιμος και παίκτης ομάδας, όμως δεν είναι «άσος» όπως το αντιλαμβάνεται ο Μεσίνα. Όσο για τον Τζ. Πάργκο, αφήστε το καλύτερα. Το ερώτημα για έναν (σούπερ ταλαντούχο) παίκτη ελευθέρας βοσκής, όπως εύστοχα είχε χαρακτηρίσει πριν από χρόνια τέτοιου είδους γκαρντ ο Αργύρης Πεδουλάκης, δεν είναι «γιατί δεν έχει χρόνο συμμετοχής και ρόλο στην ΤΣΣΚΑ», αλλά «για ποιο λόγο αποκτήθηκε». Για το μπάσκετ του Ντέιβιντ Μπλατ στη Μακάμπι, ο Αμερικανός ήταν αναντικατάστατος. Γι’ αυτό του Ετόρε Μεσίνα, είναι για την εξέδρα. Όπως αντιλαμβάνεστε, το πρόβλημα με τους δημιουργούς γίνεται ακόμα πιο έντονο απ’ τη στιγμή που ο παίκτης-ορχήστρα, Β. Χριάπα, μοιάζει, λόγω των τραυματισμών, με σκιά του πραγματικού του εαυτού.
Σχόλια