Θυμάμαι, όταν ήμασταν πιτσιρικάδες, στις συζητήσεις που κάναμε στο σχολείο, το 2020 φάνταζε ένα έτος «διαστημικό», πολύ μακρινό, κάτι το σχεδόν άπιαστο. Ήταν άλλωστε η εποχή που το Hollywood κυκλοφορούσε συνεχώς ταινίες επιστημονικής φαντασίας με αναφορά στα … «μακρινά» έτη των πρώτων δεκαετιών της νέας χιλιετίας.
Τα χρόνια πέρασαν και το 2020 δεν αποτελεί πια «αστρονομικό» μέγεθος, αλλά μια κοντινή μας πραγματικότητα, ένα έτος το οποίο μπορούμε να αγγίξουμε, ορίζοντάς το ως το έτος – στόχο ενεργειών και σχεδιασμών που σήμερα εμείς καλούμαστε να δημιουργήσουμε, ευελπιστώντας σε ένα καλύτερο μέλλον για τον τόπο μας, για το Δήμο μας, για την πατρίδα μας.
Σίγουρα η πορεία προς το 2020 δεν έχει καμία σχέση με τον τρόπο που παρουσιαζόταν στις κινηματογραφικές ταινίες των αρχών της δεκαετίας του 1990. Η ίδια η ζωή ανατρέπει σε κάθε ευκαιρία την επιστημονική φαντασία αποδεικνύοντας ότι τίποτα τελικά δεν μπορεί να σταθεί πιο απρόβλεπτο και πιο αναπάντεχο από την ίδια την πραγματικότητα.
Σήμερα βρισκόμαστε σε μια κομβική εποχή που καθολική απαίτηση είναι το να κάνουμε συνολικά το άλμα εκείνο που θα είναι μεγαλύτερο από τη φθορά. Η δική μου γενιά, η γενιά των τριαντάρηδων οφείλει να βγει μπροστά, να αναλάβει τις ευθύνες της και να οδηγήσει με φρέσκες ιδέες και όρεξη – υπερβαίνοντας περιχαρακώσεις του παρελθόντος – τον τόπο στο ξέφωτο. Σε μια πολύ δύσκολη και σκληρή περίοδο, σε μια περίοδο που πολλά «δεδομένα» ανατράπηκαν, που πολλά από εκείνα που μάθαμε αμφισβητούνται και ζητούν απεγνωσμένα επαναχάραξη, ανασχεδιασμό, αναβάθμιση και επικαιροποίηση.
Πρόσφατα διάβασα το άρθρο μιας νεαρής μαθήτριας της Γ’ Λυκείου, της Τόνιας Μαργαρώνη, από το Γυμνάσιο και Λύκειο του Λεχαίου. Συνειδητοποίησα το με πόσο διαφορετικό τρόπο αντιμετωπίζουν τα όσα συμβαίνουν γύρω τους αυτά τα παιδιά σε σχέση ακόμα και με τη δική μου γενιά όταν βρισκόταν στην αντίστοιχη ηλικία. Σκέφτηκα τα όσα καθημερινά βιώνουν και τα όσα δέχονται ως καταιγισμό πληροφοριών από τα δελτία ειδήσεων, σε εγχώριο και παγκόσμιο επίπεδο. Πόσο πιο σκληρή είναι η καθημερινότητά τους και παράλληλα πόσο μεγαλύτερη πληροφόρηση διαθέτουν μέσω των νέων τεχνολογιών.
Μου έκανε εντύπωση η ωριμότητα του κειμένου. Ένα νέο κορίτσι που δεν του φταίνε οι καθηγητές του, που δεν παραπονιέται «ότι δεν ξέρει από πού να ξεκινήσει να τρώει την τυρόπιτα επειδή είναι στρογγυλή». Που αντιλαμβάνεται τις δυσκολίες των οικογενειών των συμμαθητών της, που αγωνιά για το αν οι συνομήλικοί της θα έχουν την οικονομική δυνατότητα να σπουδάσουν σε ένα Πανεπιστήμιο εκτός Κορινθίας. Ένα κορίτσι που το μόνο που ζητά με το άρθρο του είναι ένα καλύτερο σχολείο, σε επίπεδο υποδομών, με αίθουσες στις οποίες δεν θα στοιβάζονται οι μαθητές. Που ζητά την ενίσχυση της σχέσης του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου και των Τμημάτων της Κορίνθου με την τοπική κοινωνία και τους μαθητές, αναβαθμίζοντας το ρόλο του ως ακαδημαϊκή κοιτίδα της περιοχής μας, σε εκείνο που μπορούμε να αποκαλέσουμε «το δικό μας Πανεπιστήμιο», το Πανεπιστήμιο του τόπου μας.
Στις επικείμενες εκλογές τα παιδιά που σήμερα είναι στη Γ’ Λυκείου ψηφίζουν. Είναι δημότες, πολίτες που καλούνται να εκτελέσουν το θεμελιώδες δικαίωμα ενός πολίτη σε μια Δημοκρατία. Το να εκλέξουν εκείνους που πιστεύουν ότι μπορούν να απαντήσουν στις ανησυχίες τους.
Το ηλικιακό φάσμα των 17 – 19 είναι σήμερα πιο συνειδητοποιημένο από ποτέ άλλοτε. Ενημερωμένο, με απεριόριστες δυνατότητες πρόσβασης σε πηγές πληροφόρησης, με ανησυχίες που δεν είχαν οι αντίστοιχες ηλικίες τις προηγούμενες δεκαετίες.
Αυτή η αγωνία είναι ταυτόχρονα και η ελπίδα για το μέλλον. Σε αυτές τις αγωνίες οφείλουμε να απαντήσουμε όσοι εμπλεκόμαστε με τις επερχόμενες Δημοτικές εκλογές. Να αφουγκραστούμε τις ανησυχίες και να δώσουμε διεξόδους. Διεξόδους για καλύτερα σχολεία, για επαγγελματική αποκατάσταση που θα ανταποκρίνεται στα εφόδια αυτών των παιδιών, για ευκαιρίες πραγματικές και όχι ευχολόγια ή μονόδρομους που θα οδηγούν στην καφετέρια της γειτονιάς.
Οφείλουμε να αλλάξουμε το Δήμο μας. Να του δώσουμε δυναμική ανάπτυξης και αναβάθμισης. Με εισαγωγή τεχνογνωσίας και τεχνολογίας, με εξέλιξη δεξιοτήτων, με αντιστοίχιση του ανθρώπινου δυναμικού μας σε εργασίες όπου θα αξιοποιούνται εφόδια, δεξιότητες, ικανότητες. Και αυτό δεν μπορεί να γίνει μόνο με πλατείες, πλάκες πεζοδρομίων, σιντριβάνια και βιομηχανικό δάπεδο.
Γι΄ αυτό πιστεύω ότι ο Βασίλης Νανόπουλος είναι ο άνθρωπος που μπορεί να απαντήσει σε αυτά τα ζητήματα ως Δήμαρχος Κορινθίων. Και γι’ αυτό συντάσσομαι στο πλευρό του με τη δημοτική παράταξη «Συμμαχία Πολιτών». Επιδιώκοντας και εγώ με τη σειρά μου, και την ψήφο των συμπολιτών μου, να συνδράμω στη χάραξη του νέου σχεδιασμού που όλοι μας έχουμε ανάγκη, που ο «καλλικρατικός» Δήμος Κορινθίων έχει ανάγκη για την επόμενη πενταετία.
Βασίλης Μπαλάφας
Υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος Δήμου Κορινθίων
με τον Βασίλη Νανόπουλο και τη «Συμμαχία Πολιτών»
dimotikes2014.balafas.gr
Σχόλια