Όταν καλείται μια κλάση στρατεύσιμων για να υπηρετήσει την στρατιωτική της θητεία, από τα Λιβάδια του Μυλοποτάμου θα «φύγουν και δεκαπέντε με είκοσι μαζεμένοι νέοι», στις τάξεις του Στρατού. Το χωριό, συνεχίζει, εκ... παραδόσεως, να κρατά την πρωτιά στις γεννήσεις πανελλαδικά και η... χειρότερη οικογένεια αριθμεί σήμερα τρία παιδιά και σε αριθμό είναι αυτές ελάχιστες.
Νέοι θυμούνται προγόνους τους με μεγάλες φαμίλιες, να συνωστίζονται σε ένα μικρό σπίτι και ελλείψει χώρων τα πολλά παιδιά να διαμένουν ακόμη και σε αχυρώνες. Βέβαια, τούτο το φαινόμενο, με την εξέλιξη της κοινωνίας, δεν παρατηρείται σήμερα. Εδώ, λοιπόν, σε αντίθεση με τα αστικά κέντρα, τα μνημόνια δεν ανέκοψαν τις γεννήσεις! Το σύνολο, σχεδόν, έχει από τέσσερις απογόνους και πάνω. Κι αυτό, γιατί, όπως λένε οι κάτοικοι «τα πολλά παιδιά είναι ευτυχία».
Και βέβαια, ο... πρωταθλητισμός των ζευγαριών σε γεννήσεις, δεν είναι τωρινό φαινόμενο αλλά από αιώνες μεταφέρεται από γενιά σε γενιά, σαν να είναι κανόνας. Μάλιστα, σε παλαιότερες δεκαετίες, επειδή ο αριθμός των παιδιών δεν χωρούσε στις υπάρχουσες τάξεις του σχολείου αναγκάζονταν η Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης να ενοικιάζει και... σπίτια που χρησιμοποιούνταν ως διδακτικές αίθουσες... «Όταν πήγαινα στο σχολείο», αναπολεί ο Βασίλης Νύκταρης, «το 1960, πηγαίναμε στο δημοτικό 450 παιδιά και επειδή ήμασταν πολλά και δεν χωρούσαμε στις τάξεις, ενοικίαζαν στο χωριό για να κάνουμε μάθηματέσσερα- πέντε σπίτια. Σήμερα στο δημοτικό και στο νηπιαγωγείο θα είναι 150 παιδιά...»
Με την πάροδο του χρόνου, ο αριθμός των μαθητών άρχισε να μειώνεται σταδιακά και το 1984 που φοιτούσε στο δημοτικό σχολείο ο Γιώργος Βάμβουκας, πρόεδρος της τοπικής κοινότητας, «όλο το σχολείο είχε 340 μαθητές».
Ωστόσο, παρά την μείωση του μαθητικού δυναμικού από τη δεκαετία του '60 και μετά, τα Λιβάδια δεν απώλεσαν την ζωντάνια τους και συνεχίζουν να κρατούν τις παραδοσιακές αξίες ζωής, και ιδιαίτερα της φιλοξενίας, που μεταφέρονται από τους προηγούμενους στους επόμενους. Εντυπωσιακό είναι το γεγονός, ότι το ορεινό κεφαλοχώρι δεν εγκαταλείπεται από τους νέους, πολλοί από τους οποίους το επιλέγουν για τόπο μόνιμης εγκατάστασης και, σχεδόν, στο σύνολό τους απασχολούνται με την κτηνοτροφία. Έτσι σήμερα, επί συνόλου 2.000 εγγεγραμμένων ψηφοφόρων, επέλεξαν για μόνιμη κατοικία τους το χωριό πάνω από 1500 άνθρωποι και από αυτούς οι 800-1000 είναι κάτω των 40 χρόνων. Είναι το αισιόδοξο μήνυμα των καιρών στην Ελλάδα που γηράσκει.
Και αν οι κοινωνίες στα χωριά της Κρήτης φθίνουν πληθυσμιακά με το πέρασμα των χρόνων, τα Λιβάδια θα μπορούσαν να κρατήσουν τον πληθυσμό της ακμής τους, αν δεν έδιωχναν τους νέους στις πόλεις τα ρουσφέτια των πολιτικών και η ανυπαρξία έργων ανάπτυξης από την Πολιτεία, όπως ορθώς επισημαίνει και ο γραμματέας του πολιτιστικού συλλόγου Μανώλης Νύκταρης. Είναι ένα σύνηθες φαινόμενο, που παρατηρείται σε πολλές κοινωνίες και γιγαντώθηκε από την πολιτική που ασκούσαν βουλευτές για παλαιοκομματικούς λόγους στις εποχές της παντοδυναμίας τους!
Οι νέοι, ωστόσο, στο μεγαλοχώρι του Ψηλορείτη σήμερα αναμένουν μήπως και αλλάξουν κάποια πράγματα! Ζουν σε μια περιοχή που μόνος πόρος επιβίωσης στο πετρώδες περιβάλλον που την περιβάλλει είναι η κτηνοτροφία. Τα εκατό χιλιάδες ζωντανά που βόσκουν στον Ψηλορείτη τους δίνουν ζωή, αλλά πιστεύουν ότι το μυθικό βουνό μπορεί «να τους αλλάξει την ποιότητα» και να τους φέρει ανάπτυξη.
Το ηθικό τους αναπτερώθηκε τον περασμένο μήνα, που στο «Λάκκο Μυγερού» και σε υψόμετρο 1600 μέτρων, ένας αναρριχητής, λάτρης των σπορ στο χιόνι, ανακάλυψε το φυσικό χιονοδρομικό κέντρο και σε χρόνο ρεκόρ συγκεντρώθηκαν 260 αθλητές από την Ελλάδα και του εξωτερικό και πραγματοποίησαν διήμερους χιονοδρομικούς αγώνες. Είναι βέβαιο, ότι το αθλητικό εγχείρημα θα επαναληφθεί και οι Λιβαδιώτες ευελπιστούν ότι ο «Λάκκος του Μυγερού», θα καθιερωθεί ως ένας εξαιρετικός προορισμός για όσους ασχολούνται με τα σπορ πάνω στο χιόνι.
Πηγή: madeincreta.gr
Σχόλια